Měsíc: Srpen 2023
Lov
Moje sbírka hororových básních pro děti se utěšeně rozrůstá. Tentokrát přihodím malý konec světa se severskými tóny.
Vidím tě, lidské mládě s pláštěnkou zmáčenou celičkou, s botami slepenými blátem, s tvou malou směšnou bludičkou. Jaké máš malé ruce! S lampou dál brouzdáš v šeru. Hořkou plání, trpkým lesem vydalo ses na příšeru. Cítím tě, pískle moje, jižní vítr tě prozradí za řekou v puklině země i v labyrintu v podhradí. Jaké máš malé oči! Opuchlé pláčem, solí. Nevidíš za sebou můj stín a tlapky už tě bolí. Slyším tě, holé štěně, škrábeš se skalisky. Po kapsách hledáš svíčku a v písku otisky. Jaké máš malé uši! Nasloucháš vlnobití, hromu v dálce, blízké válce, až zaslechneš moje vytí. Chutnám tvůj strach, hrdinečko. Zachraň slunce, pidižvíku. Nespolkl jsem ho, zatím ne. Natáhni ruku! Mám ho na jazyku.
Kalendář haiku: vzpomínky na srpny
Když jsem byla malá, máma mě a sestru vodila na sedmou do školky, aby stihla autobus do práce. Aby nás udržela bdělé, vymýšlela nám básničky podle slov, která nás se sestrou napadla. Nakonec mi jedna posloužila jako inspirace pro tuhle báseň pro děti.
Na studni sedí pavouček, na hlavě má klobouček. Ponožky si štupuje a přitom si notuje: „Čtyři nožky v teple mám. Pro pátou ponožku tkám.“ Když vtom vítr střapatý prosmýkl se za vraty. Hned ukázal, co je zač – shodil z okna květináč. Protože chtěl nahnat strach, zvedl z dvorku všechen prach. Z drátu strhl utěrky, promočené chuděrky. Vybělené prostěradlo do kaluže za plot spadlo. Vítr zabral a v tom mžiku zahnal hejno kapesníků. A pak znovu bez příčiny odletěl do divočiny. A co dělá pavouček? Hledá ten svůj klobouček. Vítr někde tancuje, pavouček ho hubuje: „Je mi zima na hlavu, ty z toho máš zábavu.“